Week 2: we beginnen aan het Ugandese leven te wennen

Na een productieve zondag konden we fris aan de nieuwe week beginnen.

Zoals we hadden afgesproken met het Kizito’s babies home (in Gangama), zouden we gelijk op maandag langskomen. Zo gezegd, zo gedaan. De “administrator” (de hoofd-non) was nu wel aanwezig dus we konden ons officieel “aanmelden”. Lees: we werden meegenomen naar een kantoortje van 6m2 (incl bureau, bank en stoel: past dat?!!!???) en konden daar onze sollicitatiebrief schrijven 😂😂. Natuurlijk goedgekeurd en direct aangenomen (hoe kan het ook anders? 😜). Voor een tweede rondleiding meegenomen en daarna gestrand bij de babies. Ze zijn super lief en heel erg vrolijk maar plassen alles (incl ons!!!!) onder omdat ze geen luiers dragen (ze dragen iets van een opgevouwen handdoek in hun broek). De ruimte bestaat uit 3 matrassen, een bureautje en 2 stoelen. Primitief, maar wij maken er het beste van. Voor de extra beleving: het ruikt er naar ondergeplaste dingen en zure baby melk (🤢). 

Daarnaast hebben wij deze week lesgegeven in de community (lees: dorp) Mugiti. Wij snappen daar meer dan alle docenten bij elkaar, dus de docenten vinden het wel prima dat wij er zijn en de meeste lessen verzorgen. We hoppen van klas naar klas en mogen alle lessen zelf bepalen (lees: best veel improvisatie hahaha). 

Doordat we er nu een dikke week zijn weten we het meeste zelf goed te vinden in en rondom de stad. We zijn steeds meer op onze gemak en hebben elke dag leuke dingen te doen! Morgen gaan we lekker een dagje met school bezig en daarna een drankje drinken omdat Oona (ons Franse huisgenootje) weggaat. Zaterdag hebben we een dagje zwembad gepland bij het Mount Elgon Hotel. We betalen dan 10.000 shillings pp (€4 in totaal) om een hele dag daar te zwemmen en te Wi-Fi’en, lekker een vakantie-dagje 🌴🌞. Onze Ugandese huisgenoten hiken elke zondag, dus waarschijnlijk (lees: we moeten en zijn angstig 🏋🏽‍♀️) moeten wij daar zondag ook aan geloven. Als we Oona moeten geloven wordt het zwaar, maar is het uitzicht FANTASTISCH... jullie horen van ons (en van de spierpijn)!

Liefs, Nienke en Merle